petang td call ayah.
dy t'kejut n tnye knpe call ptg2 n ari kames plak tuh.(my parents salu xdek rumah ptg,n kames kompem mak xdek kat rumah,jd hnye ad ayah)
sye nk ckp
'sbb rindu sgt,da lme x dpt cll,x dpt nk thn rse rndu da.x dpt ckp ng mak,ckp ngn ayah jek pun ok la.'
tp t'kua dlm hati jek.
mulut hnye mmpu jwb,
'sje jek.t mlm buleyh cll lg law mak xdek pom.'
td plak cll lg, utk ckp ngn mak.
mak sembang cm xcited dok citer psl org tu,org ni.
(erk.bkn mngumpat le tp,mak citer sal makcik2 n kenalan2 dy yg kem salam)
tp sye pulak...
x begitu excited mcm mak.knpe ye,sye sndri pun xtaw.
acuh x acuh bercakap.mesti mak terasa.
walhal sye xdek niat pom.dr awal mmg sye y x sabar sgt nk cll mak sbb tu awal2 sye call,tkot t'lupe.
siyesly,
sye rse ad dinding antara sye dgn mak.
seolah-olah mak x kenal siapa sye n mak x mmpu utk fahami sye.
tp itu sume bkn slh mak.
ptutkah sye salahkn kehidupan hostel sye?
semuanya bermula d sana,d mana hidup sye makin jauh dgn mak n sye mkin tnggelam dlm kwn2.
sebelum ni segala-galanya mak.
nk bli itu ini tnye mak,nk pegi sana sini tnye mak,nk kua ng si polan si polan tnye mak
tp itu dulu.
skunk..mak nk bli itu ini tnye sye,mak nk pegi situ sini tnye sye,mak nk wat pape tnye sye.
sye taw ini usaha mak utk rapat dgn sye.
mesti mak sedar n terasa yg kitorg da makin jauh,jd mak usaha utk dekatkan blik.
tp knpe sye pulak yg mngelak?
terasa mcm anak derhaka.
dua puluh tahun sye hidup ats muke bumi ni da beratus kali (beribu kot) sye ckp perkataan syg.
tp x pernah sekali pun sye ckp utk mak.
beribu kali sye ungkapkan ungkapan maaf.
tp x pernah sekali pun terkeluar utk mak.
salah siapa?
patutkah sye salahkan abang2 ats sye yg xde shukang mcm nie so sye pom da secara semulajadi terikut jek yg atas2.
xx..
sume salah sye.sye yg x pernah usaha utk ckp syg n maaf.sye yg x usaha utk dekatkn dri dgn mak.
org laen dok hostel jugk tp xdek pom jd mcm sye nie.sye ni jek yg sumthin wrong.
bknnye x syg,bknnye x cinta,tapi lidah ni yg terlalu kelu utk berkata-kata.
drpd sekolah lg sye salu menangis.
mnangis sbb terfikirkn kenape sy x mmpu nk ckp syg kpd kedua org tua sye yg sye syg sgt2 dgn sepenuh nyawa sye.
knpe lidah sye x mmpu nk tuturkn kata maaf andai sye tahu sye wat salah n sye calarkn hati mereka n sye rse b'dosa sgt2 wat mereka mcm tue.
dlm solat sy berdoa n dlm doa sye menanges.
sye nk sgt2 mak ayah sye tahu betapa sye sygkn mereka sgt2.
betapa sye cintakan mereka sgt2.
andai Tuhan izinkan nyawa sye gnti nyawa mereka, sye snggup.
andai Tuhan izinkan sye pikul segala susah payah mereka,sye snngup.
sbb mereka lebih penting dr nyawa sye.
sbb mereka dunia akhirat sye.
sye salu minx pd Tuhan sye
bisikkn pada telinga mereka yg sye sgt sygkn mereka,rindukan mereka.
betapa sye ingin sgt kembali kpd mereka n jd anak yg terbaik utk mereka.
Ya Tuhan, peliaharalah kedua ibu bapa sy sebagaimana mereka memelihara sy sejak kecil lagi.panjangkn umur mereka,rahmati hidup mereka,permudahkn segala urusan mereka.
Sye b'janji pd dri sndri,suatu hari akn tiba msenye utk sye mmpu b'kate, 'sye syg mak, sye syg ayah'
sye salu mcm nie.
kecewa ngn dri sndri.
Tiada ulasan:
Catat Ulasan