sayang mereka tinggal-tinggalkan.

beratnya hati nak meninggalkan rumah. berat lagi nak meninggalkan mak ayah.

cepat betul sebulan berlalu kan? terasa mcm baru semalam tengah excited2 kemas beg untuk pulang ke mesia, arini da nak kne sedih sedan kemas beg untuk balik ke jepun. haih. part ni yang paling x gemar kalau balik kmpung nih ; untuk kembali ke realiti, back to the normal real life as a student, in oversea.

terlintas dalam fikiran, semalam baru bermasam muka dengan emak. semalam baru tertinggi suara dengan ayah. semalam jugak sye merampuih mengamuk hempas-hempas barang. biasalah kan, mesti semua orang pernah wat apa yg sy lakukan kn?

bukan niat di hati untuk mengguris perasaan kedua orang tua, tapi kadang2 amarah ni x dapat nak dibendung. apatah lagi, sudah terbiasa hidup dgn rakan-rakan, bila bermasalah sikit, selisih pendapat sikit, terus masing-masing tnjuk belang, mulut pantas mengungkap marah and so on. then, perangai tu terbawak-bawak ke rumah. dan tanpa sedar, hati tua yang lebih mudah terusik tuh terluka dek pe'el anak sendiri macam sye nih.

sy tahu, mak ayah sy byk kali terasa dgn perangai sy yang x menentu. ada harinya, sy baik, bnyk bersembang, byk bercerita tentang jepun. tapi ada harinya, sy masam. masa sy lebih byk tertumpu di depan komputer, sy lebih gemar mendiamkn dri dan membiarkan mak sye bercakap sensorang. tak termasuk lagi, ada ketikanya sy melenting marah bila mana sy terasa mak ayh sye melakukan kesilapan. ad jugak sy merampuih hempas barang sebab ditegur oleh ayah. haih.

sy bknlah anak yg baik, tapi sy berusaha sebaik mungkin untuk jadi yg terbaik. cuti kali ni macam-macam masalah yg terjadi. daripada mak ayah yang sakit bertindih-tindih, peti sejok rosak, duet ditipu saudara sendiri, abang yang bermasalah keluarga, sampai ke sekecik-keciknye, ikan kami mati.

ini adalah kali pertama sye berdepan situasi kedua-dua mak ayah sy saket. selalunye mmg lah ayah sy sakit, tp mak sy still sihat walafiat. tp kali ni, ayah sy demam seminggu, mak pun demam jugk. dgn batuk2nye, serta food poisoninnye, memang terlantar jek deme. x dpt sy bygkn kalau sy xd kt rumah, siapalah yg tengok-tengokkn org tua sy. abang2 sumenye tngl berjauhan merata-rata smpi ke pahang selangor sume. yg dekat di ipoh nun pun, payah sungguh nak balik. org bekerjaya la katakan.

ingat lagi x iklan 'burung ap?' yg dlu famous kt tv tuh?

ala, yang si ayah berkali-kali tanya kt anak dy, burung ap yg ad dpan mata dy tuh. pastu kn anak dy marah sbb rimas melayan pe'el ayh dy yg berkali-kali tnye soalan sme, walhal anak tu x sedar mse dy kecik-kecik, dy mcm tu jugk, tp ayh dy layan jek prangai dy.

haaa.. ayh sy da jd mcm pkcik dlm citer tuh la skunk. mungkin dgn pertambahan usianye, (skunk ayh sy da 75 thun), ayah sy da jd semakin pelupa. kadang-kadang, selang seminit dy bertanyakn soalan yg sama. ada ketikanya naik marah jugakla sy, jd mcm mls nk lyn, terasa ayah mcm sengaja nk menguji kesabaran sy. tp bila teringatkn iklan kt tv tu, sy istighfar blik n sy set mind blik, ayah sy da tua. kalau perkara kecil mcm tu sy x mmpu nk tangani, mcm mne sy nk jge ayah sy smpi ke hujung hayatnye kan?

mak sy pula, ad perangainya yg tersendiri. biasalah, semua orang ada baik buruk kn. sy x expect lah mak sy tu be perfect and so on. ada kalanya hati sy sakit juga dgn perangai mak sy, tp tuh la, apa-apapun bliaw still mak sy. dan satu hakikat yg pasti, dy sygkn sye lebih drpd dy sygkn drinye ; faktor ini dah cukup utk sy menepis sume keburukannye yg lain.

maaa.. kalau tiada mak ayah sy, maka tiadalah sy di muka bumi ni. ya Allah, jauhkn la sy drpd sifat2 anak durhaka. walau mulut sy sukar mengungkap kata maaf di depan orang tua sy, jauh di sudut hati sy rse amat berdosa stiap kali sy lukakan hati mereka. sy tahu mereka xkn pernah menyimpan dendam terhadap sy dan mereka sntiasa memaafkn slh silap sy.

moga Tuhan lindungi mereka untuk sye.

amin..