homesick di dinihari

ibarat orang mengantuk disorongkan bantal - sy sedang sgt amat sungguh mengantuk, namun xd siapa yg nk menyorongkan bantal.

ok, tipu. sndri yg xnk tdo sbb tkot terlepas subuh lagi.huhu.

alhamdulillah sudah selamat sampai umah. rumahku syurgaku la bak kate orang melayu. msok2 jek bilik, perghh berdesup bau bilik berhabuk menusuk lubang hidung. perabot seinci pon x bergerak - alhamdulillah, petanda gempa bumi x melanda bumi hiroshima. meja study warna coklat kehitaman, da jadi cm hitam kekelabuan dek ditimpa lapisan habuk yg kian hari kian menebal. urghhh.. agk x indah.

membelek serta membedek komputer yg telah sebulan lebih ditinggalkan. kekok plak nk menaip pki papan kekunci sebegini.huh!

paling x nice - omsick dtg bertandang!

aaaaaa... nk blik mesia...! xnk blaja, nk benti tros, nk blik umah n dok bawah ketiak mak ayah! *menaip dgn penuh emosi*. rasa mcm da x larat lagi nk meneruskn hidup sebagai anak rantau di bumi yg lidah ibunya *read as mother tounge* begitu asing benar di telinga - japanese. ditambah dgn pemandangan orang sekeliling yg sungguh berbeza benar dgn malaysia, bermata sepet berkulit putih kuning, siyes wat sy terasa sperti 'aq lah makhluk paling gelap di duniaaa', sehingga terlupa akan kewujudan miss angola yg lebih hitam sejati. kufur nikmat sungguh jiwa.

teringat pulak pengalaman pertama mengenal ertinya homesick - hari pertama mendaftar masuk asrama di SERATAS. ya Allah, even bila diingat sekarang pun mata ni da berkolam-kolam derita tahan nak menitis.

hari pertama di SERATAS, selesai sesi pendaftaran, mak dan ayah mengiringi sy masok asrama. dorm F1-1, dan ketika itu dorm diagihkan mengikut tingkatan, so semua orang adalah seangkatan sy. sy igt lagi, ad ibu bapa yg tros pulang selepas menghantar anak-anak, namun ad jua yg duduk-duduk rileks di katil sambil bersembang n tolong anak2 unpack barang, begitulah mak sy.

ahhh, x kesah korang nk kate aq anak manja, tp memang mak yg tlg sy kemaskn barang n masukkan ke dalam locker. sy kn x pndi buat ape2, lipat baju sndri pon x penah. selesai unpack brg, mak temankn sy mandi di bilik air. bilik air yg sesak penuh dgn senior bergalut nk mandi, tapi mak redah sje dgn alasan takot sy x pndi nk wat pape. memang pun. sy xto nk sangkut baju kt mne, xto nk letak tuala mcm mne bg x basah kene air percik shower, buduss sungguh kn?

then mak tunggu sy dpn pintu shower. sesekali t'dngar mak tnye, 'adek lmbt lagi?'. sy hnye diam x b'suara. hakikatnye tengah pasang shower kuat2 n sy menangis puas2 sbb sedih n takut sbb mak da nk meninggalkn sy. ikot hati, sy xnk kua drpd shower tuh.

mak pun menangis mse salam dgn sy sblom pulang. sy, seperti sekarang (mungkin akn sebegini utk selamanye) buat2 cool n mencuba sedaya upaya untuk x menangis di depan mak. sy pk, andainye sy menangis, sy akn membuatkn hati seorang ibu menjadi bertambah sasau, galau dan payau. x snggup nk tgok mak risaukan sy, jd perlualah sy berlagak cool n tenang.

tp sumpah lepas tgok kete mak ayh berlalu pergi, zassss.. otometik mcm air terjun. sy lap2 sbb cover sket nk msok blik nih. malam tuh, sy tidur berselubung selimut smpi ke kepala, sy menangis sepuas hati. err, agk x puas gk sbnarnye sbb sy cube semaksima mungkin untuk meminimakn sebarang bunyi.

huhu!

pengajarannye, sy xkn anta anak sy msok skolah asrama!

diakui, didikan di asrama mampu membentuk peribadi mulia seorang anak remaja, namun sy yakin, iA sy akn mampu mencorak anak sy sendiri ke arah kebaikan walaupun dy x bersekolah di SBP, MRSM, atau seangkatan dgnnye.

eyh, jaoh plak pk mse depan.hehe.

x salah untuk merancang, kan?