alhamdulillah, selamat sampai ke bumi japan, again!
sebulan seminggu pulang bercuti ke tanah air terchenta bumiku bertuah malaysia, perkara yg paling dirindui tentang japan - of course, internetnya yang berkelajuan tinggi! (sebelum saya kenal apa itu unifi ye.huhu.) tapi umah sy yg jauh nun di ceruk kampung nun, manakan nak ada unifi ke hape ke, pki berukband pon wat saket jiwa. maka sy pun bertekad lah, apa salahnye hidup tanpa internet, kan?
so.. kepulangan sebulan, back to the root, back to the basic. sejajar dgn perkembangan usia yg semakin matang (ecece bajet orang dewasa plak rse), masa kekosongan hidup tanpa internet selama lebih sebulan sy isikan dgn kembali merenung ke belakang. orang kata, kalau berjalan biarlah terus maju ke depan, tak perlu lagi untuk menoleh ke belakang. so, myb itulah yg sy lakukan selama ini sampai ke satu tahap, sy sendri terlupa yg sy ni berasal dari mana.
kacang lupakan kulit??
no, no, no..tidak sama sekali.hehehe.jgn salah sangka, sy bukanlah di kalangan spesis terbabit. sy hnyelah kacang yg dah terbiasa tak berkulit. kencang bercerita, sampai dah tak tahu sebenarnya tadi nk cakap pasal ape. hurmm.
tp iitai kotonye just nk ckp, betapa dua tahun hidup di kuala lumpur betul-betul mengubah cara hidup sy.
sepanjang masa cuti sy bnyk menghabiskan masa dgn adik saudara kesayangan sy, jarak umur x berapa jauh jadi kami agak rapat, tambahan pula sy memang anak tunggal perempuan, n kengkawan kt kampung pun x berapa nk ada (ye la, form 1 da g skola jejauh, mne nk ad kwn dkt2). kembali ke topik perbualan. bile sy tgok dy, sy terasa seperti melihat dri sy lima tahun yang lalu, sbb dy memang saling x tumpah pe'elnye sprti sy. owh, mungkin dy better.
dy xd la jakun-jakun sgt mcm sy mse sy first time duduk di meja mewah dlm restoran pizza hut di klcc lima tahun yg lalu. ceyh, mcm buka pekung di dada sndri plak. serius bila di ingat blik, kalau x silap sy, itulah kali pertama mulut sy menjamah pizza tulen versi pizza hut sebenar, salunye bli piza murah pasar malam yg satu singgit lebih tu jek. see, betapa kekampungannye sy smpi pizza hut pon x penah makan! ye la, masa tu kt kuala xd kedai pizza hut lg, n mak ayah sy pula mmg orang kampung sejati yg berfikiran agak 'kritis n kreatif' dgn meng'interperet'kn idea memakan sekeping roti bulat pada harga puluhan ringgit sebagai MEMBAZIR!
t'igt pulak ayat ayah mse akak ipar belikan kfc yg family set tu n bwk blik ke rumah di kampung - 'kucing jek yg kuat meratah ayam, xdenye engkome plak yg nk jd rope kucing' ; dlm loghat kualenye yg amat pekat. n so do i, sy pon t'pk, bli jek la ayam, mak bley goreng dgn tepung, npe la nk bli mahal2. sme cm piza.
ayam bese pon sedap wut...
teringat juga pengalaman kali pertama sy nk membeli walkman sendiri. err.. mase zaman duduk hostel dlu, diskman ni anak menteri besar jek yg mampu ad, org laen kebiasaannye da ad walkman tu pon da kire, perghh.. sy pun dok terliur la ble tgok doormate katil sebelah sy ad walkman, n ble dy study, tlingenye sering disumbat dgn earfon, nk bg lebih konsentrasi katenye. omg, sy nk jugk! walhal hakikatnye selama ni sy blaja x penah amek taw pon keadaan sekeliling mcm mne, lantak kau la nk bising ke nk sunyi ke, yg penting ble ad mud blaja, on jek. jadi, ble tgok sume org berwalkman ni, sy pon jd mengidam jugk.
menyedari sikap mak ayh yg sentiasa m'perkenankan p'mintaan anaknye ini, sy pon tnpa segan silu ckp kt mak sy nk bli satu. alasan best punye - nanti bley salu dnga lagu omputeh, bley pandai ckp omputeh! ; kompem bley pancing mak. n memang beliau terpancing pun, cume yg x bape indahnye, sy plak yg berat hati nk m'belanjakn duet yg mak bagi tu. so sy juz pegi kedai cm cabuk2 gtu, then sy bli satu mini radio yg memang sungguh cap ayam dgn harga rm9.90.hoh, pki earfon gk menatang tuh.hehe. wlopon hnye berharga rm9.90, tp sy menatangnye mcm ia berharga rm990.haaa...
lihatlah, betapa berbezanya sy yg dulu dgn sy yg skrg. dahulunye merupakan seorang anak yg amat berjimat-cermat mengikut tepat susur galur didikan ayh yg sgt sgt sgt pndi berjimat n menguruskn wang, tapi kini, semakin ke arah kedewasaan ni, semua tu semakin terhapus.
ayat feberet mak - 'adek wa kalo balik, sesekali ke kedai, kedai pon nk diangkutnye balik'
memang. memang kalo mampu kedai tu pon sy nk angkut skali. tp duet plak terhad kn. sy kalo dpt duet, mmg la duet tu mengalir macam air. dlm kepala hanya satu, kenapa perlu ditahan kemahuan n beria nk menyimpan, yakinkah esok masih ada? - ideologi yg sy sndri x tahu mcm mne bley wujud sejak sy semakin dewasa ni.
tp tuh la...ble blik sesekali ke kampung ni, tgok kelibat mak ayah yg masih mengerah keringat di kebun utk meneruskn kehidupan seharian, sy jadi bebal. kesal mungkin. dgn abang-abang yg semakin hilang kesedaran dri utk berbakti terhadap org tua, sy terasa sprti hanya sy lah satu-satunye harapan mereka, tmpt mereka nk bergantung harap. kenapa selama ni sy x perasan akn semua tu, n hnye hidup utk dri sy sndri? mungkin sudah tiba masanye sy blaja utk hidup utk org laen plak, espc utk mak ayah.
byk sgt menulis, sy sndri pon rs cm mls nk bc blik. tp nk wat mcm mne, terhasilnye belog ini adalah agr sy dpt mencurahkn segala isi hati, beban berat pikulan sndri, jd x slh rsenye nk bermonolog membebel di sini, kn? kesimpulan yg pasti, cepatlah habis pengajian di sini!
p/s- pengalaman hari raya yg paling terkesan di hati, iA akn dikenang smpi mati. mungkin peringatan dari Tuhan agr hamba-Nya yg sorang ni x terus lalai.
