i am aging.

dalam banyak-banyak hari, i do hate 17th May the most.

because it is a day before my birthday.

i dunno why, and i dunno if other people do have the same problem and issue like me, but seriously, i'm a little bit emotional on this date. i feel down, especially when i am all alone. i feel sad, frustrated for no reason, and the most important thing is, i DO feel old. i am aging.

i did notice this problem when i was in AAJ, during my first year in UM. for some reason, i could feel the gloomy aura creeping into my heart, especially during the late evening. i tended to not to talk to people, but, i didn't want to be left alone. 

what is this problem? why am i behaving like this?

seperti kebiasaannya, sy terus laju menaip papan kekunci cuba mengugel apekah permasalahan jiwa ini. secara seriusnya, ia amat mengganggu gugat jiwa sy yg masih muda ini. kenapa sy berperasaan begini, kenapa sy berkelakuan sebegini.

'birthday stress'

'stress before birthday'

'a day before birthday'

okey, dia kua lagu ke tajuk movie ke hape ntah. tp yg penting, sy tidak bertemu jawapannya.

ad yang memberikan pandangan, kesedihan mungkin kerana bakal menamatkan zaman sesuatu angka, dan bakal beralih ke suatu angka yang baru. kemudian sy meningkah, 'age is just a number'

suda begitu, kenapa berat hatinya?

sy tidak mahu bersendirian. 'mungkinkah anda takut tiada siapa yang bakal meng'wish birthday anda nanti?' dan kemudian sy menjawab lagi, 'sekarang zaman siber, segalanya di fesbuk saje. tiada lagi prank call dari kgkwn, bersorak menyanyikan lagu Allah selamatkan kamu. tiada lagi kejutan balingan kek, mahupun tepung serta telur. dunia da maju'

habis tu kenapa?

sy terasa esok sy bakal tua. sy yg esok, sudah tidak sama dgn sy yg harini. mungkin betul, peralihan angka, sebenarnya sedikit sebanyak mengimpak sy. tiada teman di sisi, ye, sy takut tiada siapa yang mengingati 18 May itu sebagai hari kelahiran sy. sy bimbang kekecewaan itu bakal membuatkan sy mengalirkan air mata, jadi lebih baiklah sy bersama seseorang walaupun seseorang itu tidak pernah tahu pun hari esok bakal menjadi tarikh keramat kelahiran sy.

alah, hari jadi sekadar hari jadi, apa yg penting sgt pon kn?

eyh. sy pn x penah smbut kot masa kecik2. mak ayah sy pon entah entah dah x ingat pun kot esok adalah tarikh 24 tahun yang lepas ibu sy dikejarkan ke hospital buat kali pertama. sy bukanlah anak yg sulung, empat abang berderet di atas. tp, nk buat mcm mne, anak hujung, xnk keluar tgok dunia walaupun da smpi masanya, terpaksalah mak sy menggendong sy terlebih masa. last-last ke hospital jugaklah jawabnya. abang yg lain, lega jek mudah saje bersalin bidan kampung, di rumah sje sambutnye.

anak special lah katekan, nk buat mcm mne ye dak?

yg penting, terima kasih emak, sudi melahirkan sy. terima kasih sabar menggendong sy lebih dri 9bulan. terima kasih sbb mak x campak sy ke mana-mana. terima kasih mak x gugurkan sy. terima kasih untuk segalanya.

doakan sy menjadi anak yg baik. doakan sy tidak berkesudahan si tanggang moden. doakan sy sempat membalas jasa kedua orang tua, walaupun sy tahu emas berlian xkn mampu membayar segala pengorbanan mereka. hanya Allah yg mampu membalas sewajarnya.

mungkin sebenarnya, rse semakin tua, tetapi amalan tidak setara mana. jiwa tahu jasad semakin menghampiri mati, tetapi akal mudah meningkah tidak perlu fikirkan lagi. 

duhailah hati, yappari bukan dipegang oleh diri sendiri.

bajet artis sekejap.

anyway, perot sy bukan buncit, sy x suka mengunyah ais. tu angin yg terbang-terbangkan baju sy.

-graduation day, 23 March 2013-

selamat hari ibu.

selamat hari guru.

selamat hari jadi sy.